Een leuk en slim iemand vraagt mij: wil je iets voor mij koken? Voor een tientje, liefst met pompoen?

Pompoen! Kan ik! 

Het lekkerste pompoengerecht dat ooit gemaakt is, zal geserveerd worden! Ik ga van start. Keuken aan kant, boodschappen doen. Mis en place. Hatsee! 

Appje komt binnen: Lukt het in blokjes van 1 cm? Zonder schil graag. Alle blokjes gelijk. Zijn ze hier nogal scherp op. 

Ik denk: jammer zeg, juist in de schil zit veel smaak en voedingswaarde. In de oven op 240 gr wordt de schil gewoon eetbaar. Blokjes, blokjes, schijfjes met de mandoline is mooier. Geen ramp natuurlijk. Alles in gelijke centimeters… Zo heel precies werken lukt me vaak niet bij koken.

Enfin, ik ga door en probeer tussentijds de verzoekjes in te passen. 

Appje: Geen pompoenpitten als garnering hoor, dat ligt zo voor de hand. Je gebruikt een braadpan toch? Niet hoger dan 200 graden verhitten svp. Graag een aparte onderbouwing als je het in de oven doet. Eventueel kan ik checken of een aluminium braadslee formaat 23 x 40 cm mag. 

Uh? Wie is ‘we’ nu opeens? Een paar pompoenpitten kan toch geen kwaad? Het idee was om de pompoen in de oven te roosteren. Honing te warmen met sinaasappel. Pecorino erbij. Zelfgemaakte sinaasappelolie. Niet normaal lekker. 

Tjee, die tussentijdse wensen. Dit is wel lastig zo. Ik doe gewoon kleine blokjes in de braadpan. Is geen probleem. Verse oregano zal ook wel tricky zijn. Ik wil wel dat ze blij zijn. Balen zeg; op deze manier had iedereen het kunnen maken. Zal ik een hele mooie schaal pakken om het op te serveren? Dat de presentatie toch nog een beetje feestelijk is…

Tatatatadaa: hier is de pompoen! Met superveel liefde gemaakt. 

O, joh, ik had begrepen dat je heel creatief in de keuken was, maar dit is wel vrij standaard. Nou, we zijn wel een beetje teleurgesteld hoor. Voor tien euro?! 

NB: Deze blog is geïnspireerd op p. 91 uit boek Ottolenghi Test Kitchen. Echt een aanrader.