Dit kan een hele korte blog worden. De boodschap is: start niet zonder akkoord op de kosten. 

Ja, zullen mensen denken, nou, die Bos raakt een beetje uitgeput. Zometeen schrijft ze ‘water komt uit de kraan’, ‘het gras is groen’. 

Inmiddels is dat ook niet meer vanzelfsprekend trouwens. 

Normaliter geeft een klant een opdracht. Dit wordt besproken en begroot. De begroting is akkoord (al dan niet na een beetje heen en weren). Alles gaat van start. Out of pocketkosten worden gemaakt, opties op externe specialisten genomen, de whole shebeng. Overal kan daarna discussie over ontstaan, maar niet over de kosten. Dat is lekker.

Niemand zit te wachten op kostendiscussies. Ook klanten niet. 

Ondertussen in het echte leven:

Het voelt zo suf om een reminder te sturen voor schriftelijk akkoord. Dan ben je zo’n schooljuffrouw. 

Ik heb een appje waarin ze begint met ‘Lieve jullie’. Dan zal het met die 800K toch gewoon ok zijn? Dacht ik. Ze werkt er nu opeens niet meer. Ze is ergens anders Chief Happy Officer geworden.

Ja weet je, de planning was heeeeeel krap, echt heel. Dus we moesten wel starten. Als we deze klus goed doen, krijgen we ook het vervolg. Tenminste, dat wil de creatieve directie graag. 

Nou, ik had wel een budgetbreakdown gemaakt. En gemaild. Maar we hoorden niks. Dus toen zijn we alvast maar wel aan de slag gegaan. Die contactpersoon blijkt freelance. Nu belt zijn baas steeds waarom hij allemaal facturen krijgt. Maar het geld is al op. In principe.

Mijn stelregel is daarom:

• Voor bedragen die ik niet van mijn salaris wil of kan bijpassen, heb ik schriftelijk akkoord nodig.
• Stel dat iets ooit voor de rechtbank komt. Heb ik dan een niet-multi-interpretabel-concreet bewijs. Om te laten zien?

Noem het truttig, maar het zou zomaar kunnen helpen.