Vandaag een fenomeen waar we allemaal soms last van hebben. Actief dan wel passief. Controlezucht. Meestal gaat het gelukkig vanzelf weer over; het is een vorm van groeipijn.

Groeipijn komt overal voor. Bij junioren die richting senior gaan, maar ook bij seniors die zwaarder worden. Onderstaand controlezucht-voorbeeld is met een junior.

De junior is zo goed in alle details, dat ‘ie voortaan ‘senior’ onder een e-mail mag zetten. Gefeliciteerd!

Een senior zet het doel en de lijnen uit voor de anderen. Als een relaxte herdershond dribbelt hij daar vrolijk omheen, terwijl de kudde voorwaarts gaat.

Onze nieuwbakken senior heeft in plaats van die dribbel last van een nogal agressieve tred…

Omdat de junior zo verpletterend goed is in de details, is loslaten lastig. De op-papier-wel-maar-in-het-echt-nog-niet-helemaal-senior weet precies hoe alles moet. Eist die perfectie ook. “Ik heet nu senior en ik zal ze laten zien etc.” Instructies. Over het wat. Over het hoe. Controle. Correcties; al-tijd.

Na 23.00 en in het weekend lijstjes mailen, op vaste vrije dag werken, niet op vakantie durven. Zelf antwoord geven op de vraag ‘wat vind jij?’ Het hoort er allemaal bij.  Waar is het zelfstoppend vermogen, wanneer je het nodig hebt?

De teamleden denken: ja hallo, ik heb zelf m’n hersens ook meegenomen hoor! Of erger: als je het zelf zo goed kan, ga je het toch lekker zelf doen. Loggen mentaal uit.

Vertrouwen krijgen heeft even tijd nodig. Hoe apart is het, om te merken dat dingen ook goed komen zonder instructielijstjes. Best relaxed eigenlijk, vooral denken aan weidse vergezichten en de details aan de anderen laten..

Ieder mens heeft recht op groeipijn, maar er zijn grenzen. Terug blaffen of gaan mekkeren maakt de controlezucht erger.

Samen de kantoorhond uitlaten om het rustig bespreken helpt vaak wel…