Ik denk dat we op de wereld zijn om elkaar te helpen. Dat is niet alleen leuker, maar ook efficiënter. Wat mij betreft geldt dat ook voor de samenwerking in een team. Teamleden hebben over en weer een verantwoordelijkheid naar elkaar toe. Dit stukje gaat over de teamlead.

Een accountteam (of welk team dan ook) heeft een bepaald doel om te behalen. In een ideale wereld schept de teamlead daarvoor de randvoorwaarden en helpt hij het team, zodat de individuele leden hun eigen bijdrage zo goed mogelijk kunnen leveren.

Dat iemand uit het team door die aansturing en hulp op een gegeven moment de lead kan outshinen of ontgroeien, bewijst dat de lead goed bezig is. De leider hakt de lianen weg en baant een pad door de jungle, zodat het team maximaal kan presteren. 

Helaas gebeurt er vaak nog het tegenovergestelde. De chef ziet de lianen als een opportunity om zelf lekker in te slingeren en te shinen. Van haar/ zijn team wordt dan verwacht hiervoor de randvoorwaarden te scheppen. Uiteindelijk vindt het team dat uiteraard niet interessant en begint om zich heen te kijken. Of het gaat, net als de chef, dingen voor zichzelf doen. Het draagt allemaal niet bij aan het gezamenlijke doel waarvoor het team in eerste instantie is samengesteld. 

Het is natuurlijk een heerlijk gevoel om van de ene liaan naar de andere door het oerwoud te zwieren, terwijl de anderen met spanning en ontzag naar je omhoogkijken.

Maar het is misschien meer iets voor op vakantie. Niet voor op het werk.