De truc is, als je klant- of projectmanagement doet, te zorgen dat kleine dingen klein blijven, zodat grote dingen groot kunnen zijn.

Het Grote Ding is wat opgeleverd wordt door jouw agency of organisatie. Een mediaplan, concept, video, you name it. 

Wat helpt om kleine dingen klein te houden?

Kleine woorden kiezen in plaats van grote; superlatieven weglaten. 

Ontstaat er innerlijke paniek? Geeft niks. Zolang je maar geen hele paniekfabriek wordt.

Spreek je uit: ‘dit komt niet meer goed’, dan geloof je het zelf. Het springt over op mensen om je heen. Het alternatief kan zijn: ‘Laten we ook alvast nadenken over plan B’.

Ik heb geen idee wat te doen! of: Ik moet hier even over nadenken
Dit is een absolute ramp! of: Deze situatie is onoverzichtelijk.
Dat k*twijf begrijpt er weer niks van! of: Kennelijk moet ik het nog een keer rustig toelichten. 

Jezelf relativeren helpt ook. Stel je denkt ‘ik ben supergefrustreerd’. Prima. Shit happens. In de wereld is ongelooflijk veel frustratie. Een hele berg vol. Leg je frustratie op die grote stapel en ga door met wat je wilde doen. Dit werkt ook met woede, boosheid en vul maar in.

Wat mij heeft geholpen, is de opmerking van een directeur. “Anneke, ik lees op een klein telefoonscherm. Berichten groter dan dat scherm neem ik mentaal niet tot me.” Het dwong mij -voormalig paniekfabriek- om enkel de kern te communiceren.

“Creatie is ziek. Shoot morgen. Aanvullende kosten niet akkoord. En ander gedoe.
Opties:
A: huppeldepup
B: zusenmezo
C: ditenmedat
D: <anders namelijk…>
Ik kies C. Akkoord? Of zie jij een oplossing D?”

Geheid dat ik terugkreeg: C = OK.
Door het drama terug te brengen tot 32 woorden, werd het klein en beheersbaar.

Ja, maar moet je dan altijd kalm en beheerst zijn? Mag je dan nooit eens boos zijn? Zeker wel! Emoties zijn heel belangrijk.

Maar het werkt het beste wanneer jij de emoties hebt.. en niet andersom…