Dit blog schrijf ik namens alle goede ideeën die dat zelf niet kunnen doen, omdat ze zijn verdampt op de vergadertafel. Deze verdamping wordt veroorzaakt door feedback. 

Ik ben niet iemand die vindt dat feedback sowieso stom is en creativiteit niet begrepen wordt bladiebla. Mais non. Ik ben pro-feedback. 

Elk idee wordt beter van feedback. (Je voelt je alleen rot omdat je het zelf niet had bedacht, maar dat is een ander hoofdstuk in mijn boek). 

Normaliter gaat het zo. 

Je hebt de opdracht om een concept te maken en alles is heel tof. Je presenteert de oplossing, beetje zus beetje zo, harmonie, constructief, alle zeventien personen van opdrachtgeversklant zijn blij, factuur, po-nummer, betaling, fijn, en door. 

Soms gaat het anders.

Je voelt het al mis gaan wanneer de eerste opmerking die gemaakt wordt, nadat de presentatie van het voorstel afgerond is, negatief is. Deze opmerking is het startschot voor meer negatieve opmerkingen. Sommigen in vermomming. Zo ontstaat de motregen van ‘vriendelijke vragen’ en ‘suggesties van hoe het ook had gekund’, die de acute dood van goede ideeën tot gevolg heeft. Alles in de vergaderzaal wordt klam vochtig en niemand heeft meer goede zin. Het komt ook niet meer goed. Als het al goed komt, dan nooit meer zo goed als het had kunnen zijn. 

Mensen vergeten gewoon op het moment suprême het positieve hardop uit te spreken. 

Hoe hen daarbij te helpen?

Zorg dat de eerste opmerking altijd positief is. Daar zijn tal van mogelijkheden voor. Maak ‘m desnoods zelf en laat je positieve stelling uitmonden in de vraag: ‘En Hugo welke drie positieve elementen zie jij in het voorstel?’ In het uiterste geval is algehele chaos veroorzaken ook een optie. Alles is geoorloofd zolang de positiviteits volleybal maar hoog blijft. 

Om de vibe te oefenen kan je alvast elk antwoord op een mail beginnen met een welgemeend compliment. Moet jij ‘s opletten wat voor leuke replies je dan opeens krijgt. Sneeuwbal, lawine, you know the drill.